رویای تو

کمی از عطرت را به باد بسپار
هرچند
بادبان ها کشیده
و باد هم در بند
و فاصله‌هایی که حریف خاطره‌ها نیستند
.
.
.
بیهوده می کوشم رویای تو را بیابم
وقتی سوز ستاره ای نیست
تا زخمهایم را جلا دهد ...
بیهوده می کوشم رویای تو را بیابم
وقتی خوابهایم پر است از تشویش و شراره ...
بیهوده می کوشم رویای تو را بیابم
وقتی خشکی دستانم
دیگر سایبانی نیست بر لطافت گونه هایت ...
این را از حوصله خسته چشمانت می توان شنید
تو که همیشه مهمان من و غزل وستاره بودی
اینک در تاریکی کوچه های کدام شبِ نمور پنهان شده ای
که ستاره ها حسرت چشمانت را می کشند .....!؟
و من باز بی خواب تر از همیشه هذیانهای تبدار می سرایم ...
که تو بیایی ....
چه خیالی ......
می دانم که رویا بدون نگاه تو
تکرار هجای خسته واژه های مغموم اند ......
اینجا چیزهایی هست که من نمی دانم
مثلاً نمی دانم
سر آغاز قصه و چشمانت چه نسبتی با هم دارند !؟
و انجام قصه چه آتشی در سر ....
اما به گمانم میدانم خواب دیدن رویایی سپید
دیگر نوید آمدن تو را نمی دهد ....
بیهوده می کوشم رویای تو را بیابم