قانون روزگار

گویا قانون روزگار است که نیمی از عمر را جستن و نیم دیگر، قدر حاصل نیمه‌ی اول را ندانستن. گویی انسان، قدر داشته‌هایش را نمی‌داند. داشته‌هایی که به عمری، به‌دست آورده است. گویا قرار است نیمی از عمرمان را با هزار تلاش و خواهش و ترفند بجوییم و آن‌گاه که زمانِ در آغوش‌کشیدن شاهد مقصود است، خود، آن را نابود کنیم. شما هم می‌اندیشید عاقلانه نیست! می‌دانم اما شاید این اتفاق نامیمون هر روز در کنار ما بارها‌ در حال رخ دادن است. انسان‌های بی‌شماری را پیرامون خود دیده‌ایم که برای به‌هم رسیدن، با هم بودن و یکی شدن، از تمام هست و نیست خود می‌گذرند. روبه‌روی ابر و باد و ماه و خورشید می‌ایستند تا به مراد دل‌شان برسند و با آن‌که دوستش دارند، زیر یک سقف زندگی کنند اما پس از سال‌ها تحمل رنج و سختی و گذشتن از مانع‌ها، درست در زمانی که می‌بایست از زندگی لذت ببرند، با بهانه‌ای کوچک، روبه‌روی هم می‌ایستند.... گویی این‌همه ساعت‌ها، روزها و ماه‌ها بی‌قراری، برای هیچ بوده است. رخداد بهانه‌ها نیز علت خاصی نمی‌خواهد، با کدورتی جزئی یا اختلاف‌سلیقه‌ای پیش‌پاافتاده، همه‌چیز نابود می‌شود، حرمت‌ها می‌شکند و در چشم‌به‌هم‌زدنی، سِیلی ویران‌گر، هرچه کاشته‌اند را با خود می‌برد. راستی کدام دهقان را دیده‌اید که هنگام برداشت محصول، آن را زیر دست و پا له کند یا به‌دست خود، محصولش را که برای آن، ماه‌ها زحمت کشیده است، نابود کند؟.... راستی ما از کدام دسته‌ایم؟

ارسال از دوست خوبم یاسر